Boskamp was ’s morgens gelijk met de kippen opgestaan en al om 11 uur aan de Hazelaarweg. Hij was incognito op de hoogste rij van de tribune gaan zitten en had notities gemaakt van alle Lionel Messies, die de deelnemende clubs rijk waren. Pas om 13:30 bij de eerste van de twee prijsuitreikingen kwam hij te voorschijn, wel met zo’n zogezegd klagend gezicht dat niemand hem had opgevangen. Boskamp is oorspronkelijk van het toffe ouwe Noorden van Rotterdam: Woelwijkstraat, twee huizen naast de lorrenboer. Ons kent ons. De tijd van de levertraan en uierboord.
Om 16:00 uur sprak hij in termen van een lange zit, die hij vanwege de hitte merendeels afwisselend ook in de luwte van het clubhuis doorbracht, lekker beschut, omringd door de pakweg 200 G-deelnemers die af en aan liepen om met hem op de foto te kunnen. Jan had het te warm, voelde zich bezweet, wilde daardoor niet naar de bestuurskamer, maar wel één keer zelf op de foto. Dat was met het damesorkest. Na één genomen foto riep hij dat er voor de veiligheid nog drie genomen moesten worden.
'Stuur maar naar Derksen'', zei ie.
Johan Derksen, die hem twee keer als prijzenuitreiker was voor gegaan, had al eens geroepen ’ik kom graag, want het is hier gezelliger dan thuis’. Boskamp zei het anders. ‘Dit is het paradijs van de blije gezichten. Ik heb een moord dag.’
Dat hadden ook de voetballers, de vrijwilligers en verder Mike Belifante van sponsor Hyundai, ooit een leerling van me in de journalistiek (De Haagsche Courant), inmiddels een wereldreiziger, terwijl ik ondertussen al heimwee krijg als ik Gouda passseer.
Er zijn zowaar van die mazzeldagen, die op rolletjes lopen. Dit keer ook geen hinder van die nacompetitie. Dat zit er in elk jaar in. De KNVB houdt totaal geen rekening met recreatievoetbal. Het is een volkomen uit zijn steigers gerukte elite-organisatie. Even een cri de coeur.
En die bui regen zaterdag kwam overigens pas toen iedereen al weg was en elk deelnemend elftal van hoog tot laag in de prijzen was gevallen. Voor elke glunderende aanvoerder had Boskamp een stichtelijk woord en dankzij zijn motorische voetbalgeheugen wist hij ook meteen wanneer een aanvoerder zelf de doelpunten had gemaakt en zelfs hoeveel. Hij had geduldig (en altijd op zoek naar talent) zitten kijken.
Een hug voor de uitvinder van het G-voetbal. Tegen dit fenomeen kan geen selectievoetbal op. Alom tevredenheid, zelfkennis en blijdschap. Ook nooit een overschrijving. Wel verlieten er zaterdag twee spelers van twee verschillende clubs voortijdig het veld. Maar niet vanwege rood. Het kwam omdat ze de hoempa van het damesdweilorkest uit Delft hadden gehoord. Op slag vonden ze dat vele malen interessanter. Ze hebben vervolgens ook geen stap meer op het veld gezet. Ze kregen van de dames een tamboerijn in hun handen gedrukt en het voetballen kon hen gestolen worden.
Een mooie dag.
Als er 63 vrijwilligers zijn, ga ik natuurlijk niet de fout maken om er meer dan drie te noemen. Voor Boskamp maakte ik een uitzondering, vanwege de lange rit. Verder voor Dion Wevers, die op zijn eigen stille wijze een jaar lang de tijd neemt om het toernooi in de vorm te kneden zoals het zich zaterdag aan ons openbaarde en last but not least voor Remco Boshuizen. Ook hier geldt: ons kent ons.
De deelnemende clubs (soms met twee teams) waren: Alphense Boys, Sliedrecht, DVV Delft, Jeka, Vredenburch, Hekelingen, VCS Kameleon, Honselersdijk, Virtus, Teijlingen, Bernardus, Excelsior’20, Meerburg en ons eigen Neptunus-Schiebroek.
Bravo voor hoofdsponsor Hyundai, en woord van dank voor Fonds Gehandicapten Sport, Verhagen Stichting, Dirk Kuyt Foundation, Global Fruit Point en Cock van der Heijden (privé).
